Lijst van landen in Oceanië
Oceanië is het kleinste continent ter wereld. Het ligt op het zuidelijk halfrond en bestaat uit Australië en de eilanden in de Stille Oceaan (Polynesië, Melanesië en Micronesië). In operationele termen proberen we de planeet in continentale clusters te verdelen en daarom zijn alle eilanden geassocieerd met het continent Australië of Australazië. Oceanië is de grootste eilandengroep ter wereld, met meer dan 10.000 eilanden en 14 landen.
Lijst van alle landen in Oceanië per bevolking
Zoals hierboven vermeld, zijn er 14 onafhankelijke landen in Oceanië. Onder hen is Australië het meest bevolkte land en Nauru het minst. De volledige lijst met landen in Oceanië wordt weergegeven in de onderstaande tabel, met de laatste totale bevolking.
Alle eilanden van Oceanië hebben een inheemse bevolking. De Europese blanken in Australië en Nieuw-Zeeland vormen echter de meerderheid van de inwoners, vooral van Britse afkomst. Met ongeveer 32 miljoen inwoners is Oceanië een overwegend stedelijke regio. Terwijl 75% van de bevolking in steden woont, woont 25% van de oceanische bevolking op het platteland. In Australië en Nieuw-Zeeland woont 85% van de bevolking in stedelijke gebieden, terwijl op de eilanden de meeste mensen op het platteland wonen.
| Rang | Vlag | Onafhankelijk land | Huidige populatie | Subregio |
| 1 |  |
Australië | 25.399.311 | Australië |
| 2 |  |
Papoea-Nieuw-Guinea | 8.558.811 | Melanesië |
| 3 |  |
Nieuw-Zeeland | 4.968.541 | Polynesië |
| 4 |  |
Fiji | 884.898 | Melanesië |
| 5 |  |
Solomon eilanden | 680.817 | Melanesië |
| 6 |  |
Vanuatu | 304.511 | Melanesië |
| 7 |  |
Samoa | 200.885 | Polynesië |
| 8 |  |
Kiribati | 120.111 | Micronesië |
| 9 |  |
Federale Staten van Micronesië | 105.311 | Micronesië |
| 10 |  |
Tonga | 100.311 | Polynesië |
| 11 |  |
Marshall eilanden | 55.511 | Micronesië |
| 12 |  |
Palau | 17.911 | Micronesië |
| 13 |  |
Nauru | 11.011 | Micronesië |
| 14 |  |
Tuvalu | 10.211 | Polynesië |
Gebieden in Oceanië naar bevolking
De lijst van alle 11 territoria wordt weergegeven in de onderstaande tabel, met de meest recente totale bevolking en afhankelijkheden.
| Rang | Afhankelijk gebied | Huidige populatie | Grondgebied van |
| 1 | Nieuw-Caledonië | 282.211 | Frankrijk |
| 2 | Frans-Polynesië | 275.929 | Frankrijk |
| 3 | Guam | 172.411 | Verenigde Staten |
| 4 | Amerikaans Samoa | 56.711 | Verenigde Staten |
| 5 | noordelijke Mariana eilanden | 56.211 | Verenigde Staten |
| 6 | Cook Eilanden | 15.211 | Nieuw-Zeeland |
| 7 | Wallis en Futuna | 11.711 | Frankrijk |
| 8 | Norfolkeiland | 1.767 | Australië |
| 9 | Niue | 1.531 | Nieuw-Zeeland |
| 10 | Tokelau | 1.411 | Nieuw-Zeeland |
| 11 | Pitcairneilanden | 51 | Verenigd Koninkrijk |
Kaart van regio’s en landen in Australië
Oceanische landen per gebied
Oceanië heeft een oppervlakte van 8.480.355 km² , met een variërende demografische dichtheid: Australië 2,2 inwoners/km²; Papoea-Nieuw-Guinea 7,7 inwoners/km²; Nauru 380 ha/km²; Tonga (163 inwoners/km²) en het grondgebied van Australië komen overeen met het grootste deel van Oceanië, met ongeveer 90% van het continent. De grootste steden van Oceanië bevinden zich in Australië en zijn Sydney, Melbourne, Brisbane en Perth. Andere grote steden zijn Auckland en Wellington in Nieuw-Zeeland, en Port Moresby, de hoofdstad van Papoea-Nieuw-Guinea.
Hieronder vindt u een lijst van alle landen in Oceanië, in volgorde van de grootte van het landoppervlak. Australië is het grootste land, terwijl Nauru het kleinste is.
| Ranglijst | Naam van het land | Landoppervlak (km²) |
| 1 | Australië | 7.692.024 |
| 2 | Papoea-Nieuw-Guinea | 462.840 |
| 3 | Nieuw-Zeeland | 270.467 |
| 4 | Solomon eilanden | 28.896 |
| 5 | Fiji | 18.274 |
| 6 | Vanuatu | 12.189 |
| 7 | Samoa | 2.831 |
| 8 | Kiribati | 811 |
| 9 | Tonga | 747 |
| 10 | Micronesië | 702 |
| 11 | Palau | 459 |
| 12 | Marshall eilanden | 181 |
| 13 | Tuvalu | 26 |
| 14 | Nauru | 21 |
Alfabetische lijst van landen en afhankelijkheden in Oceanië
Samenvattend zijn er in Oceanië in totaal 25 onafhankelijke landen en afhankelijke gebieden. Zie het volgende voor een volledige lijst van landen en afhankelijkheden van Australië in alfabetische volgorde:
- Amerikaans-Samoa ( Verenigde Staten )
- Australië
- Cookeilanden ( Nieuw-Zeeland )
- Fiji
- Frans-Polynesië ( Frankrijk )
- Guam ( Verenigde Staten )
- Kiribati
- Marshall eilanden
- Micronesië
- Nauru
- Nieuw-Caledonië ( Frankrijk )
- Nieuw-Zeeland
- Niue ( Nieuw-Zeeland )
- Norfolkeiland ( Australië )
- Noordelijke Marianen ( Verenigde Staten )
- Palau
- Papoea-Nieuw-Guinea
- Pitcairneilanden ( Verenigd Koninkrijk )
- Samoa
- Solomon eilanden
- Tokelau ( Nieuw-Zeeland )
- Tonga
- Tuvalu
- Vanuatu
- Wallis en Futuna ( Frankrijk )
Korte geschiedenis van Oceanië
Oude nederzettingen en inheemse culturen
Oceanië, dat Australazië, Melanesië, Micronesië en Polynesië omvat, is een regio met een rijk scala aan oude geschiedenissen en diverse culturen. De eerste kolonisten arriveerden ongeveer 60.000 jaar geleden in Papoea-Nieuw-Guinea en Australië. Deze eerste kolonisten zijn de voorouders van de Aboriginals, Australiërs en Papoea’s. Gedurende duizenden jaren ontwikkelden ze verschillende culturen, talen en sociale structuren, die diep verbonden waren met het land en de zee.
Op de eilanden in de Stille Oceaan begon het Lapita-volk, vermoedelijk afkomstig uit Zuidoost-Azië, zich rond 1500 vGT te vestigen. Ze verspreidden zich over de Stille Oceaan en reikten tot aan Fiji, Tonga en Samoa. De Lapita-cultuur staat bekend om zijn ingewikkelde aardewerk- en zeevarende vaardigheden, en legde de basis voor de Polynesische, Micronesische en Melanesische culturen die daarop volgden.
Polynesische expansie
Een van de meest opmerkelijke hoofdstukken in de geschiedenis van Oceanië is de Polynesische expansie. Rond 1000 CE begonnen Polynesiërs aan buitengewone reizen, waarbij ze grote oceaanafstanden aflegden met behulp van sterren, windpatronen en oceaanstromingen. Ze vestigden zich op afgelegen plaatsen als Hawaï, Paaseiland (Rapa Nui) en Nieuw-Zeeland (Aotearoa). Deze periode zag de ontwikkeling van complexe samenlevingen met geavanceerde sociale hiërarchieën, religieuze praktijken en indrukwekkende structuren zoals de moai-beelden op Paaseiland.
Europese verkenning en kolonisatie
De komst van Europeanen in Oceanië begon met de Portugese en Spaanse ontdekkingsreizigers in het begin van de 16e eeuw, maar er vond pas in de 18e eeuw een significante verkenning plaats. De Nederlandse ontdekkingsreiziger Abel Tasman bracht in de jaren 1640 delen van Australië en Nieuw-Zeeland in kaart. De Britse navigator kapitein James Cook maakte eind 18e eeuw uitgebreide reizen, bracht een groot deel van de Stille Oceaan in kaart en legde contact met veel inheemse culturen.
De Europese kolonisatie bracht diepgaande veranderingen in Oceanië teweeg. De Britten stichtten vanaf 1788 strafkolonies in Australië, wat leidde tot aanzienlijke ontheemding en lijden voor de Aboriginals. In Nieuw-Zeeland werd de Britse kolonisatie geïntensiveerd na het Verdrag van Waitangi in 1840, resulterend in landgeschillen en conflicten met het Māori-volk. De Fransen stichtten koloniën in Nieuw-Caledonië en Tahiti, terwijl andere Europese machten, waaronder Duitsland en Nederland, gebieden in Melanesië en Micronesië claimden.
Koloniaal tijdperk en wereldoorlogen
De 19e en het begin van de 20e eeuw werden gekenmerkt door de consolidatie van de Europese koloniale overheersing in Oceanië. De impact op de inheemse bevolking was verwoestend, waarbij ziekten, landonteigening en culturele ontwrichting leidden tot een aanzienlijke afname van hun aantal en van de traditionele manier van leven. Missionaire activiteiten speelden ook een belangrijke rol bij het transformeren van het religieuze landschap van de regio.
Tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog werd het strategische belang van Oceanië benadrukt. Er werden veldslagen uitgevochten in plaatsen als Papoea-Nieuw-Guinea en de Salomonseilanden. De oorlogen brachten ook een grotere Amerikaanse aanwezigheid en invloed met zich mee, vooral in Micronesië, waar veel eilanden belangrijke militaire bases werden.
Pad naar onafhankelijkheid
Het tijdperk na de Tweede Wereldoorlog markeerde het begin van de dekolonisatie in Oceanië. Veel gebieden werden onafhankelijk of gingen over op zelfbestuur. Australië en Nieuw-Zeeland, domeinen binnen het Britse Gemenebest, kregen een grotere autonomie, culminerend in het Statuut van Westminster in 1931 en de daaropvolgende wetgeving.
In de Stille Oceaan verliep het proces langzamer. Fiji werd in 1970 onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk, Papoea-Nieuw-Guinea van Australië in 1975, en andere eilandstaten zoals Vanuatu, de Salomonseilanden en Kiribati volgden in de jaren zeventig en tachtig. Frans-Polynesië en Nieuw-Caledonië blijven overzeese gebiedsdelen van Frankrijk, terwijl Guam en Amerikaans-Samoa territoria van de Verenigde Staten zijn.
Moderne tijd en hedendaagse kwesties
Tegenwoordig is Oceanië een regio met verschillende politieke statussen en uitdagingen. Australië en Nieuw-Zeeland zijn ontwikkelde landen met sterke economieën en aanzienlijke invloed in regionale aangelegenheden. Eilandstaten in de Stille Oceaan worden echter geconfronteerd met unieke uitdagingen, waaronder economische afhankelijkheid, politieke instabiliteit en de gevolgen van klimaatverandering.
Klimaatverandering vormt een existentiële bedreiging voor veel laaggelegen eilandstaten in Oceanië. De stijgende zeespiegel, de toenemende frequentie van extreme weersomstandigheden en de aantasting van koraalriffen hebben een impact op het levensonderhoud en de huizen van miljoenen mensen. Landen als Kiribati en Tuvalu lopen voorop in de mondiale klimaatadvocatuur en streven naar dringende actie om deze gevolgen te verzachten.
Culturele heropleving en identiteit
Ondanks de uitdagingen heeft er in heel Oceanië een sterke culturele opleving plaatsgevonden. Inheemse volkeren in Australië, Nieuw-Zeeland en de eilanden in de Stille Oceaan claimen hun talen, tradities en identiteiten. In Australië weerspiegelen de erkenning van de landrechten van de Aboriginals en de groeiende beweging voor constitutionele erkenning deze heropleving. In Nieuw-Zeeland hebben de Māori-cultuur en -taal een aanzienlijke revitalisering ondergaan, ondersteund door overheidsbeleid en publieke belangstelling.
