Lista krajów w Oceanii

Oceania jest najmniejszym kontynentem na świecie. Położone na półkuli południowej, składa się z Australii i wysp Pacyfiku (Polinezji, Melanezji i Mikronezji). Pod względem operacyjnym staramy się podzielić planetę na skupiska kontynentalne i dlatego wszystkie wyspy są powiązane z kontynentem Australii lub Australazji. Oceania to największe skupisko wysp na świecie, obejmujące ponad 10 000 wysp i 14 krajów.

Lista wszystkich krajów w Oceanii według populacji

Jak wspomniano powyżej, w Oceanii znajduje się 14 niezależnych krajów. Wśród nich najbardziej zaludnionym krajem jest Australia, a najmniej Nauru. Pełną listę krajów Oceanii przedstawiono w poniższej tabeli, wraz z najnowszą całkowitą populacją.

Wszystkie wyspy Oceanii zamieszkiwane są przez rdzenną ludność. Jednak większość mieszkańców Australii i Nowej Zelandii stanowią europejscy biali, zwłaszcza pochodzenia brytyjskiego. Oceania, licząca około 32 miliony mieszkańców, jest regionem w przeważającej mierze zurbanizowanym. Podczas gdy 75% populacji mieszka w miastach, 25% mieszkańców oceanów żyje na wsi. W przypadku Australii i Nowej Zelandii 85% populacji mieszka na obszarach miejskich, podczas gdy na wyspach większość ludzi żyje na obszarach wiejskich.

Ranga	Flaga	Niepodległy kraj	Obecna populacja	Podregion
1		Australia	25 399 311	Australazja
2		Papua Nowa Gwinea	8558811	Melanezja
3		Nowa Zelandia	4968541	Polinezja
4		Fidżi	884,898	Melanezja
5		Wyspy Salomona	680 817	Melanezja
6		Vanuatu	304511	Melanezja
7		Samoa	200 885	Polinezja
8		Kiribati	120 111	Mikronezja
9		Sfederowane Stany Mikronezji	105 311	Mikronezja
10		Tonga	100 311	Polinezja
11		Wyspy Marshalla	55511	Mikronezja
12		Palau	17911	Mikronezja
13		Nauru	11011	Mikronezja
14		Tuvalu	10211	Polinezja

Terytoria w Oceanii według populacji

Listę wszystkich 11 terytoriów przedstawiono w poniższej tabeli, wraz z najnowszą całkowitą populacją i zależnościami.

Mapa regionów i krajów w Australii

Kraje Oceanii według obszaru

Oceania ma powierzchnię 8 480 355 km² i ma różną gęstość zaludnienia: Australia 2,2 mieszkańca/km²; Papua Nowa Gwinea 7,7 mieszkańców/km²; Nauru 380 ha/km²; Tonga 163 mieszkańców/km² i terytorium Australii odpowiadają największej części Oceanii, obejmującej około 90% kontynentu. Największe miasta Oceanii znajdują się w Australii i są to Sydney, Melbourne, Brisbane i Perth. Inne duże miasta to Auckland i Wellington w Nowej Zelandii oraz Port Moresby, stolica Papui-Nowej Gwinei.

Poniżej znajduje się lista wszystkich krajów Oceanii, według wielkości powierzchni lądowej. Australia jest największym krajem, a Nauru najmniejszym.

Alfabetyczna lista krajów i zależności w Oceanii

Podsumowując, w Oceanii istnieje łącznie 25 niezależnych krajów i terytoriów zależnych. Pełną listę krajów i zależności Australii w kolejności alfabetycznej znajdziesz poniżej:

1. Samoa Amerykańskie ( Stany Zjednoczone )
2. Australia
3. Wyspy Cooka ( Nowa Zelandia )
4. Fidżi
5. Polinezja Francuska ( Francja )
6. Guam ( Stany Zjednoczone )
7. Kiribati
8. Wyspy Marshalla
9. Mikronezja
10. Nauru
11. Nowa Kaledonia ( Francja )
12. Nowa Zelandia
13. Niue ( Nowa Zelandia )
14. Wyspa Norfolk ( Australia )
15. Mariany Północne ( Stany Zjednoczone )
16. Palau
17. Papua Nowa Gwinea
18. Wyspy Pitcairn ( Wielka Brytania )
19. Samoa
20. Wyspy Salomona
21. Tokelau ( Nowa Zelandia )
22. Tonga
23. Tuvalu
24. Vanuatu
25. Wallis i Futuna ( Francja )

Krótka historia Oceanii

Starożytne osady i kultury tubylcze

Oceania, obejmująca Australazję, Melanezję, Mikronezję i Polinezję, to region o bogatej historii starożytnej i różnorodnych kulturach. Pierwsi osadnicy przybyli do Papui Nowej Gwinei i Australii około 60 000 lat temu. Ci pierwsi osadnicy są przodkami Aborygenów Australijczyków i Papuasów. Przez tysiąclecia rozwinęli odrębne kultury, języki i struktury społeczne, głęboko powiązane z lądem i morzem.

Na Wyspach Pacyfiku lud Lapita, prawdopodobnie wywodzący się z Azji Południowo-Wschodniej, zaczął osiedlać się około 1500 roku p.n.e. Rozprzestrzenili się po Pacyfiku, docierając aż do Fidżi, Tonga i Samoa. Kultura Lapita znana jest ze swoich skomplikowanych garncarstwa i umiejętności żeglarskich, kładąc podwaliny pod późniejsze kultury polinezyjskie, mikronezyjskie i melanezyjskie.

Ekspansja polinezyjska

Jednym z najbardziej niezwykłych rozdziałów w historii Oceanii jest ekspansja polinezyjska. Około roku 1000 n.e. Polinezyjczycy wyruszyli w niezwykłe podróże, pokonując ogromne odległości oceaniczne, korzystając z gwiazd, wzorców wiatru i prądów oceanicznych. Osiedlili się w miejscach tak odległych jak Hawaje, Wyspa Wielkanocna (Rapa Nui) i Nowa Zelandia (Aotearoa). W tym okresie rozwinęły się złożone społeczeństwa o wyrafinowanych hierarchiach społecznych, praktykach religijnych i imponujących konstrukcjach, takich jak posągi moai na Wyspie Wielkanocnej.

Europejska eksploracja i kolonizacja

Przybycie Europejczyków do Oceanii rozpoczęło się od portugalskich i hiszpańskich odkrywców na początku XVI wieku, ale znaczące eksploracje miały miejsce dopiero w XVIII wieku. W latach czterdziestych XVII wieku holenderski odkrywca Abel Tasman sporządził mapy części Australii i Nowej Zelandii. Pod koniec XVIII wieku brytyjski nawigator, kapitan James Cook, odbył rozległe podróże, sporządzając mapy większości Pacyfiku i nawiązując kontakt z wieloma rdzennymi kulturami.

Kolonizacja europejska przyniosła głębokie zmiany w Oceanii. Brytyjczycy zakładali kolonie karne w Australii począwszy od 1788 roku, co doprowadziło do znacznych wysiedleń i cierpień Aborygenów Australijskich. W Nowej Zelandii kolonizacja brytyjska nasiliła się po traktacie z Waitangi w 1840 r., co doprowadziło do sporów o ziemię i konfliktów z ludem Maorysów. Francuzi założyli kolonie w Nowej Kaledonii i Tahiti, podczas gdy inne mocarstwa europejskie, w tym Niemcy i Holandia, zajęły terytoria w Melanezji i Mikronezji.

Epoka kolonialna i wojny światowe

XIX i początek XX wieku upłynęły pod znakiem konsolidacji europejskich rządów kolonialnych w Oceanii. Wpływ na ludność tubylczą był niszczycielski, a choroby, wywłaszczanie ziemi i zakłócenia kulturowe doprowadziły do ​​​​znacznego spadku ich liczby i tradycyjnego stylu życia. Istotną rolę w przekształceniu krajobrazu religijnego regionu odegrała także działalność misyjna.

Podczas I i II wojny światowej podkreślono strategiczne znaczenie Oceanii. Bitwy toczyły się w miejscach takich jak Papua Nowa Gwinea i Wyspy Salomona. Wojny przyniosły także zwiększoną obecność i wpływy Ameryki, szczególnie w Mikronezji, gdzie wiele wysp stało się ważnymi bazami wojskowymi.

Droga do Niepodległości

Okres po II wojnie światowej zapoczątkował dekolonizację Oceanii. Wiele terytoriów uzyskało niepodległość lub przeszło na samorządność. Australia i Nowa Zelandia, dominium w ramach Wspólnoty Brytyjskiej, uzyskały większą autonomię, czego kulminacją był Statut Westminsterski z 1931 r. i późniejsze ustawodawstwo.

Na Pacyfiku proces ten był wolniejszy. Fidżi uzyskało niepodległość od Wielkiej Brytanii w 1970 r., Papua Nowa Gwinea od Australii w 1975 r., a inne kraje wyspiarskie, takie jak Vanuatu, Wyspy Salomona i Kiribati, poszły w ich ślady w latach 70. i 80. XX wieku. Polinezja Francuska i Nowa Kaledonia pozostają terytoriami zamorskimi Francji, natomiast Guam i Samoa Amerykańskie są terytoriami Stanów Zjednoczonych.

Era nowożytna i problemy współczesne

Dziś Oceania to region o zróżnicowanych statusach politycznych i wyzwaniach. Australia i Nowa Zelandia to kraje rozwinięte o silnych gospodarkach i znaczącym wpływie na sprawy regionalne. Kraje wysp Pacyfiku stoją jednak przed wyjątkowymi wyzwaniami, takimi jak zależność gospodarcza, niestabilność polityczna i skutki zmiany klimatu.

Zmiana klimatu stanowi egzystencjalne zagrożenie dla wielu nisko położonych krajów wyspiarskich w Oceanii. Podnoszący się poziom mórz, zwiększona częstotliwość ekstremalnych zjawisk pogodowych i degradacja raf koralowych mają wpływ na źródła utrzymania i domy milionów ludzi. Narody takie jak Kiribati i Tuvalu przodują w globalnych działaniach na rzecz klimatu, poszukując pilnych działań w celu złagodzenia tych skutków.

Odrodzenie kulturowe i tożsamość

Pomimo wyzwań w całej Oceanii nastąpiło silne odrodzenie kulturowe. Rdzenni mieszkańcy Australii, Nowej Zelandii i wysp Pacyfiku odzyskują swoje języki, tradycje i tożsamość. W Australii uznanie praw do ziemi Aborygenów i rosnący ruch na rzecz uznania konstytucyjnego odzwierciedlają to odrodzenie. W Nowej Zelandii kultura i język Maorysów doświadczyły znacznej rewitalizacji, dzięki polityce rządu i interesowi publicznemu.